Ku duchowej obfitości


    I synowie izraelscy w dalszym ciągu czynili zło w oczach Pana i dał Pan Eglonowi, któlowi Moabu, przewagę nad Izraelem za to, że czynili zło w oczach Pana…
    I byli synowie izraelscy w niewoli u Eglona, króla Moabu przez osiemnaście lat.
    A gdy synowie izraelscy wołali do Pana, wzbudził im Pan wybawcę, Ehuda, syna Gery, Beniaminitę…
Sdz 3:12,14,15    

— Czyż taki tekst ma być podstawą rozważań na temat duchowej obfitości? — Właściwszym byłby chyba Psalm 23, w którym z każdego zdania tchnie nastrój zadowolenia i błogiego odpoczywania, płynącego z niezakłóconej, właściwej relacji człowieka z jego Panem i Stwórcą. Jeśli jednak chcemy zastanawiać się nad duchową obfitością, nie można przy tym uniknąć także tematu duchowego ubóstwa i niedostatku. Brak duchowej obfitości ma bowiem swoje konkretne przyczyny i droga do jej przywrócenia wymaga poznania tych przyczyn i świadomego współdziałania z Bogiem w celu ich usunięcia.

W starotestamentowej Księdze Sędziów mamy cały szereg sytuacji, w których lud Boży tracił obfitość, otrzymaną od Boga. Opisy tych sytuacji pouczają nas o tym, dlaczego do utraty obfitości doszło, oraz jaka jest właściwa droga do jej przywrócenia — jakie kroki należy podjąć, aby wydostać się z niewoli i nędzy i wejść z powrotem w stan obfitości. Nowy Testament uczy nas, że wszystkie wydarzenia, opisane w Starym Testamencie, są dla naszego pouczenia, gdyż odzwierciedlają obecną, nowotestamentową duchową rzeczywistość.

Otóż w okresie sędziów z żelazną regularnością powtarzał się pewien scenariusz, charakterystyczny w kontekście naszego tematu. Lud Boży mieszkał już wtedy w swoim geograficznym dziedzictwie, otrzymanym od Boga, mając za sobą cudowne wyjście z Egiptu, wędrówkę po pustyni i zwycięski podbój Kanaanu. Wydawałoby się, że właśnie po tym wszystkim powinien nastać upragniony czas obfitości — korzystania z owoców tej krainy, opływającej mlekiem i miodem.

Widzimy jednak coś innego. Widzimy, że ta obfitość, będąca treścią Bożej obietnicy, jest raz po raz tracona, a potem odzyskiwana. Warto bacznie przyjrzeć się mechanizmowi i przyczynom tych zmian, tym bardziej, że wystąpiły one cały szereg razy. Opisy tych wydarzeń znajdujemy w Księdze Sędziów 3:7–9; 3:12–15; 4:1–3; 6:1,6–8; 10:6,10. Ich podsumowanie znajdziemy w Księdze Nehemiasza 9:25–28.

Wszystkie te fragmenty historii Izraela mają wiele wspólnego, a te wspólne elementy dotyczą jak najbardziej ludu Bożego w innych okresach historii, nie wyłączając także i nas. Ten powtarzający się regularnie scenariusz wygląda następująco:

1) Czynili zło w oczach Pana
2) Pan wydał ich w rękę wroga
3) Wołali do Pana,
4) Pan wzbudził im wybawcę.

Pierwsze, co rzuca się w oczy, jest to, że przyczyną utraty obfitości jest złe postępowanie ludu Bożego. Jego konsekwencją jest popadnięcie w niewolę jakiegoś nieprzyjaciela. Nie jest to Boża zemsta ani Boża kara, lecz Boży środek wychowawczy, wynikający z warunków przymierza, jakie zawarł Pan ze swoim ludem. Warunki te możemy prześledzić w 5 Księdze Mojżeszowej 28:1–69. Dzielą się one na dwie części: W wersetach 1–14 mowa jest o błogosławieństwach za posłuszeństwo Bożym przykazaniom, natomiast w wersetach 15–69 wyszczególnione są skutki nieposłuszeństwa tymże przykazaniom. Łatwo sprawdzić, że to wszystko, co miało miejsce w okresie sędziów, a także w wielu innych okresach historii, działo się w dokładnej zgodności z warunkami tego przymierza.

Zmieniały się rodzaje popełnianego zła, zmieniały się nazwy ludów i ich przywódców, które ich ciemiężyły, zmieniali się też wybawcy, ale mechanizm pozostawał ten sam. Wszelkie naruszenie prawidłowej relacji z Bogiem prowadzi do utraty Jego błogosławieństwa i do przykrych konsekwencji. W różnych okresach historii różne były formy tego ucisku — czasami najeżdżały na nich zbrojne bandy, które plądrowały kraj, innym razem musieli swoim wrogom płacić daninę, a w jeszcze innych przypadkach byli po prostu okupowani — pozbawieni swojej suwerenności państwowej. Różny był stopień uciążliwości tych ograniczeń, ale zawsze przedstawiało to pewną stratę, pewien regres, pewne cierpienia, a także Bóg bolał nad tym stanem, ponieważ Jego doskonałą wolą dla Jego ludu jest prawidłowa relacja z Bogiem i wynikająca z niej obfitość Jego błogosławieństw.

Zwróćmy jednak uwagę na sposób wyjścia z tego stanu skrępowania. Przedstawia go wyraźnie punkt trzeci: „Wołali do Pana”. Jakiekolwiek działanie we własnej sile celem przywrócenia obfitości jest niemożliwe i niecelowe, gdyż przekracza możliwości człowieka. Ludzie zdolni są tylko do zepsucia wszystkiego, w relacji z Bogiem zawsze jesteśmy stroną, która nie dopisuje, która zawodzi i kuleje. Lud Boży jest zdany na swojego Pana i tylko On może go wybawić. On wie o tych nasaych słabościach i ograniczeniach, i nie chce od nas niczego, co przekraczałoby nasze możliwości. To On bierze na siebie wszystko, co przerasta nasze siły. Od nas żąda tylko tego, co bez trudu jesteśmy w stanie zrobić.

„Wołali do Pana”. To jest środek wyjścia z duchowego ubóstwa do duchowej obfitości. Każdy może to robić. Nie musimy się głowić nad tym, skąd wziąć wybawcę ani jak przepędzić nieprzyjaciół. To leży w Bożej gestii i On niewątpliwie wie, jak to zrobić. Wiedział za każdym razem, kiedy Jego lud tego potrzebował. Daje nam to niebywały komfort. Możemy wołać z całkowitą pewnością, że o wszystko inne zadba Bóg. Kiedy zaczynamy wołać, Bóg zaczyna działać.

Małe niemowlę jest niedołężne i całkowicie zdane na pomoc rodziców. Nie ma pojęcia, skąd wziąć pożywienie lub zaspokoić wszelkie inne swoje potrzeby. Ale jakiekolwiek by one były, rozwiązuje je wszystkie w jeden i ten sam sposób: Woła! Krzyczy! Krzyk to jego jedyny środek na wszelkie problemy. Wszystko pozostałe jest w gestii rodziców. To oni muszą zorientować się w rodzaju problemu, to oni muszą znać i zastosować sposób jego rozwiązania.

To samo dotyczy także dzieci Bożych. Nie wysilajmy się, poszukując rozwiązania swoich sytuacji. My nawet nie umiemy rozpoznać właściwie naszych braków, nie potrafimy sprecyzować, w czym tkwi nasz problem. Ale nie musimy tego robić. Wystarczy, że będziemy wytrwale i usilnie wołać. Nasze wołanie nie może być jednak zdawkowe, niedbałe. Oznaczałoby to, że nasz problem nie jest poważny, że sytuacja nas nie za bardzo gnębi i nie za bardzo obchodzi. Małe niemowlę, mając jakiś problem, na pewno nie krzyczy zdawkowo ani niedbale. Wkłada w swój krzyk całą energię, jaką dysponuje. To powinno być naszym wzorem.

Pismo Święte na wielu miejscach mówi o wołaniu do Pana i zapewnia, że jest ono zawsze skuteczne. Izraelici wołali do Pana nad Morzem Czerwonym i zostali wysłuchani (2Mo 14:10–31; Joz 24:7). O skutecznym wołaniu do Pana prócz wspomnianych już przypadków z Księgi Sędziów mówią także teksty w 1Kn 5:20; Ps 22:6; Ps 99:6; Ps 107:6,13,19,28. „Wołali do Pana w swej niedoli, a On wybawił ich z utrapienia”. Ten sam środek był także skuteczny w życiu wielu pojedynczych ludzi Bożych oraz wspólnot ludu Bożego na przestrzeni historii Kościoła. Drogą do duchowej obfitości zawsze i wszędzie jest usilne wołanie do Pana. Wołanie do Pana to środek posuwania się od duchowego ubóstwa do duchowego bogactwa, z duchowej nędzy do duchowej obfitości.

Kiedy wołamy do Pana, rozpoczyna się Jego działanie. Nasze wołanie jest niezbędne, gdyż świadczy o naszej skrusze, o naszym opamiętaniu się z popełnianego zła i o naszej woli naprawy swojego postępowania. Poprzez nasze wołanie wywieramy wpływ na te dwa poprzednie punkty. Kiedy wołamy do Pana, On może pracować nad nami i zmieniać nasze postawy. W trakcie wołania do Pana Jego Duch prowadzi nas do poznania tego zła w nas, które było powodem naruszenia warunków przymierza. Doznajemy przemiany wewnętrznej i zło z naszego życia zostaje wyeliminowane. A to z kolei wpływa na sytuację zewnętrzną — daje Bogu możliwość działania w kierunku wybawienia nas z ręki wrogów czyli usunięcia z naszego życia tych wszystkich ograniczeń, które pozbawiły nas obfitości. Bóg wzbudza wybawiciela i rozpoczyna się wspaniały ciąg wydarzeń, prowadzący lud Boży z powrotem do obfitości.

Inny tekst, ilustrujący te same duchowe prawa, a często obecnie przypominany w związku z aktualną sytuacją Kościoła, znajduje się w 2Kn 7:13–14. Są to słowa, jakie Bóg skierował do Salomona w czasie jego modlitwy po zakończeniu budowy świątyni jerozolimskiej. Uciążliwości w tym tekście wspominane są inne niż w Księdze Sędziów. Nie ma tam mowy o najazdach ani okupacji obcych ludów, lecz mowa jest o klęskach żywiołowych jak susza, plaga szarańczy i zaraza. Aczkolwiek jednak skutki popełnianego zła są inne, droga wyjścia, na jaką wskazuje Bóg, jest taka sama. Sprowadza się ona do następującego:

Gdy zamknę niebiosa…
1) i ukorzy się mój lud
2) i będą się modlić
3) i szukać mojego oblicza
4) i odwrócą się od swoich złych dróg
to Ja
1) wysłucham z niebios
2) i odpuszczę ich grzech
3) i ich ziemię uzdrowię.

Punkt czwarty wskazuje wyraźnie, że i w tym przypadku przyczyną problemów i komplikacji jest popełniane zło, a sposobem wyjścia z nich i przywrócenia obfitości jest odwrócenie się od tego. Wymaga to ukorzenia się przed Bogiem i szukania Jego oblicza w modlitwach czyli „wołania do Pana”.

— Ale czy to wszystko ma zastosowanie do naszego życia duchowego? Jesteśmy przecież sygnatariuszami Nowego Przymierza, Duch Święty mieszka w nas i Pan jest obecny na naszych spotkaniach, co bez przerwy z naciskiem podkreślamy. Czy możemy więc mówić o jakichś duchowych brakach czy o duchowym ubóstwie? Przecież odkupienie w Chrystusie jest doskonałe i nie ma żadnych braków. Chrystus wyzwolił nas i nikt już nad nami nie panuje. —

Bóg niewątpliwie uczynił wszystko doskonale, podobnie zresztą jak i w Starym Przymierzu. Nie mylmy jednak tej Bożej doskonałości z naszą własną postawą. Podobnie jak w Pierwszym Przymierzu ludzkie zło w różnorodnej postaci pozbawiało lud Boży cennych owoców jego dziedzictwa, także i w Nowym Przymierzu nasze ludzkie zło może pozbawić nas cennych owoców odkupienia w Chrystusie. Mimo doskonałości Bożego dzieła nasze ludzkie ograniczenia, potknięcia, upadki i niekonsekwencje mogą sprawiać, że nasze życie duchowe jest dalekie od Bożego standardu, że korzystamy z dzieła Chrystusa zaledwie w nikłym stopniu i że nasza skuteczność dla Pana jest poważnie ograniczona.

Zilustrujmy to dwoma przykładami, choć można i trzeba by przytoczyć ich bardzo wiele. Apostoł Jan mówi: „Wiemy, że żaden z tych, którzy się z Boga narodzili, nie grzeszy, ale że Ten, który z Boga został zrodzony, strzeże go i zły nie może go tknąć” (1J 5:18). Jest to wspaniała obietnica, wspaniały fragment naszego duchowego dziedzictwa. Ale czy możemy powiedzieć, że jest on w pełni w naszym posiadaniu? Elementarna uczciwość zmusza nas do przyznania, że tak nie jest. Że zły czasem nie tylko może nas tknąć, ale nawet nieraz dotkliwie może nas poturbować. Czy dlatego, że Boże Słowo nie jest całkiem wiarygodne? Bóg z pewnością dotrzymuje swoich obietnic, natomiast gorzej jest z naszymi. Słowo Boże mówi na innym miejscu: „Nie dawajcie diabłu przystępu” (Ef 4:27). Jeśli zaś damy mu przystęp przez jakieś swoje zło, wykorzysta to i sprawi, że ten fragment naszego dziedzictwa będzie dla nas niedostępny.

Innym przykładem może być obietnica, zawarta w Liście Jakuba: „Choruje kto między wami? Niech przywoła starszych zboru i niech się modlą nad nim, namaściwszy go oliwą w imieniu Pańskim. A modlitwa płynąca z wiary uzdrowi chorego i Pan go podźwignie; jeżeli zaś dopuścił się grzechów, będą mu odpuszczone” (Jk 5:14–15). I jakie są nasze własne doświadczenia, gdy chodzi o ten fragment naszego dziedzictwa w Chrystusie? Niewątpliwie potrafimy wskazać przypadki, kiedy tak się stało, i chwała Panu za każde takie wydarzenie. Jeśli jednak będziemy szczerzy, to przyznamy, że w wielu innych przypadkach nasze postępowanie nie przyniosło przyrzeczonego w tym tekście rezultatu — uzdrowienie nie nastąpiło. Czy z winy Bożej niekonsekwencji? Niewątpliwie nie z Bożej, lecz z naszej winy. Mówi o tym wyraźnie inny tekst Pisma Świętego: „Dlatego jest między wami wielu chorych i słabych, a niemało zasnęło, bo gdybyśmy sami siebie osądzali, nie podlegalibyśmy sądowi” (1Ko 11:30–31). Widać z tego, że tych wspaniałych terenów naszego dziedzictwa pozbawia nas nasze własne zło.

A podobnie jest z wieloma innymi Bożymi obietnicami dla Jego ludu. Czasami wydaje się, że obmyśliliśmy całą masę wybiegów, aby odwrócić uwagę od tych niezgodności między Bożą dokumentacją, a stanem faktycznym. Wolimy ich nie widzieć i o nich nie mówić, a także wolimy zręcznie unikać sytuacji, w których stawałyby się one widoczne. Wolimy udawać, że wszystko jest super. Śpiewamy na przykład: „Boża obecność dziś wypełnia miejsce to… Słychać szum anielskich skrzydeł wkrąg”, ale rzeczywistość wygląda z reguły o wiele bardziej prozaicznie. Pozostawanie przy stwarzaniu pozorów, że wszystko jest dobrze, sprawi, że pozostawać będziemy w duchowym ubóstwie, natomiast przyznanie się do ubóstwa będzie początkiem drogi powrotnej do duchowej obfitości. To pierwsze jest bowiem zarozumiałością i laodycejską pewnością siebie, natomiast to drugie jest ukorzeniem się przed Bogiem czyli spełnieniem pierwszego warunku odnowy, danego przez Boga Salomonowi.

Aktualnie zaobserwować można w chrześcijaństwie pewien ferment, polegający na tym, że odzywają się wśród ludu Bożego głośne wezwania do pójścia drogą odnowy, wskazaną przez Boga Salomonowi, pochodzące od tych, którzy dostrzegają w swoim życiu duchowym liczne objawy duchowego ubóstwa, a jednocześnie odzywają się nie mniej głośne sprzeciwy tych, którzy uważają, że wszystko jest w zasadzie w porządku. Ci pierwsi widzą potrzebę realizowania odnowy poprzez podejmowanie kroków, wskazanych przez Boga w powyższych punktach, podczas gdy ci drudzy takiej potrzeby nie widzą, będąc w zasadzie zadowoleni ze swojego stanu duchowego i stanu Kościoła.

W związku z tym należy zadać sobie pytanie, jak jest naprawdę. Czy aktualny stan jest normalny, czy też zachodzi potrzeba odnowy? Jeśli jest normalny, to znaczy, że korzystamy z tego wszystkiego, co Pan dla nas zdobył — mamy w posiadaniu całe dziedzictwo wywalczone dla nas przez Chrystusa. Odnowy zaś potrzebujemy wtedy, jeśli nasze zło pozbawiło nas niektórych elementów tego dziedzictwa — zostały nam one zagrabione przez nieprzyjaciela. W pierwszym przypadku więc korzystamy w zasadzie z tego wszystkiego, co Pan ma dla swojego ludu, jesteśmy z tego zadowoleni i Pan jest z nas zadowolony. W drugim natomiast przypadku korzystamy zaledwie z części naszego dziedzictwa, na skutek czego cierpimy z powodu licznych braków i ograniczeń, a także Pan nie jest z nas zadowolony.

Jak jest naprawdę? Poniżej przedstawimy krótko siedem dowodów tego, że Pan ma dla swojego ludu znacznie więcej, niż z czego aktualnie korzystamy, że więc istnieje duchowa obfitość, znacznie przewyższająca to, co aktualnie znajduje się w naszym posiadaniu. A zatem, inaczej mówiąc, podamy dowody tego, że Pan nie jest z nas w pełni zadowolony i pragnie, abyśmy w pokorze przyznali to, wołali do Niego i oczekiwali na Jego działanie, które wyzwoli nas z naszych ograniczeń i przywróci stan normalny, stan obfitości, zgodny z Bożą wolą.

Dowody istnienia duchowej obfitości
1) Obietnice w Słowie Bożym
2) Kościół czasów apostolskich
3) Jezus jako nasz wzorzec
4) Ludzie Boży w historii
5) Przebudzenia
6) Aktualny rozwój na świecie
7) Pragnienie i głód.

Ad 1) Każdy, kto chociaż trochę zna Pismo Święte, wie, że zawiera ono liczne wspaniałe obietnice dla tych, którzy wierzą, którzy mieszkają w Chrystusie, którzy naśladują Go. Jeśli traktujemy je dosłownie, a nie przez pryzmat naszej własnej rzeczywistości, to musimy przyznać, że życie chrześcijańskie, wynikające z tych obietnic, jest znacznie bogatsze niż nasza aktualna chrześcijańska przeciętność.

Ad 2) Kiedy śledzimy historię pierwotnego Kościoła na podstawie Dziejów Apostolskich, dojść musimy do tego samego wniosku. Kościół w czasach apostolskich żył na poziomie duchowym znacznie wyższym niż nasz aktualny — cieszył się duchową obfitością znacznie przewyższającą naszą własną.

Ad 3) To samo wynika z szczegółów życia naszego Pana Jezusa Chrystusa, jeśli wziąć pod uwagę niepodważalny fakt, że naszym obowiązkiem jest naśladowanie Go we wszystkim i jeśli wziąć pod uwagę Jego własne stwierdzenia, mówiące o tym, że Jego naśladowcy dokonywać będą tych samych czynów, których On dokonywał, a nawet większych.

Ad 4) Tego samego dowodzą także życiorysy licznych chrześcijan z różnych okresów historii Kościoła, których chrześcijaństwo osiągnęło poziom, znacznie przewyższający znaną nam przeciętność. Wyprzedzili oni całe rzesze przeciętnych chrześcijan pod względem intymności swoich stosunków z Bogiem, poziomu uświęcenia, duchowego namaszczenia swojej usługi i jej rezultatów.

Ad 5) Znane są Kościołowi wydarzenia w pewnych miejscach i okresach czasu, kiedy poziom duchowy nagle gwałtownie się podnosił. Warto zauważyć, że było to zawsze następstwem wołania do Pana i pokuty Kościoła, a rezultatem były mocne dowody Jego obecności, często cuda i znaki oraz ogromny wzrost skuteczności ewangelizacji. Zjawiska te, zwane przebudzeniami, są dowodem istnienia obfitości znacznie przewyższającej znaną nam przeciętność.

Ad 6) Aktualnie lub w kilku ostatnich dziesięcioleciach na wielu miejscach świata lud Boży świadomie ruszył drogą odnowy, wskazaną nam przez Boga: upokorzenia, wołania do Pana, odstępowania od złego — zawsze z takim samym skutkiem: niebywałym wzrostem duchowej obfitości. Nie tylko Kościół, ale całe miasta i regiony ulegają wtedy radykalnej przemianie pod wpływem obecności Bożej.

Ad 7) Ostatnim dowodem są subiektywne odczucia wielu chrześcijan — pragnienie i głód głębszej społeczności z Panem i oglądania Jego pełni. Od długiego już czasu nigdy nie było tak wielu pragnących i zgłodniałych duchowego postępu w swoim życiu jak obecnie. Niewątpliwie pochodzi to od Ducha Świętego, co wskazuje na to, że także Bóg gorąco pragnie, aby Jego lud powrócił do duchowej obfitości.

To dążenie powrotu do Bożej pełni ma aktualnie zasięg globalny. Nic w tym dziwnego, żyjemy bowiem w czasie ostatecznym, który jest czasem dobudowania Kościoła do jego biblijnego stanu docelowego i okresem przygotowania oblubienicy Baranka na spotkanie z Oblubieńcem. Proces ten nie rozpoczyna się, lecz jest już mocno zaawansowany. Lud Boży na wielu miejscach od dłuższego już czasu usilnie woła do Pana, co wyzwala Jego wspaniałe działanie.

Jednym z rezultatów tego wołania jest to, że zaczynamy dostrzegać w naszym własnym życiu i w praktyce Kościoła różnego rodzaju zło. Jeśli w ślad za tym poznaniem idzie posłuszeństwo, to oczyszczamy się stopniowo i usuwamy w ten sposób przyczyny duchowego zastoju, umożliwiając powrót do duchowej obfitości.

Drugim rezultatem wołania ludu Bożego do Pana jest to, że wzbudza on wybawicieli — Gedeonów, którym zleca prowadzenie swojego ludu z niewoli i ograniczeń do duchowej wolności i obfitości. Takich Gedeonów działa już cały szereg i ich usługa jest mocną inspiracją i drogowskazem dla tych, którzy pragną, wołają i są gotowi podążać w posłuszeństwie za swoim Panem aż do celu. Zdumiewa i zachwyca, jak precyzyjne i skoordynowane są instrukcje, jakie Pan kieruje do swojego ludu poprzez tych Gedeonów. Dzięki nim możemy nie tylko widzieć nasze duchowe niedostatki i braki, lecz także odbierać bardzo konkretne wskazówki, pozwalające nam z nich się wydostać.

Składają się one w sumie na pewien proces, na całokształt zmian, zachodzących aktualnie w życiu zarówno pojedynczego chrześcijanina, jak i w życiu wspólnotowym Kościoła. Następuje odnowa, tworzy się nowa jakość na miarę naszych duchowych pragnień i potrzeb oraz na miarę Bożych oczekiwań. Pan buduje w szybkim tempie Kościół pełen chwały, którego bramy piekielne nie przemogą.

Nie wszyscy to widzą i nie wszyscy w tym uczestniczą. Widzą to i uczestniczą w tym ci, których Pan poruszy, którym to pokaże i których do tego powoła. Jest to wielki zaszczyt i przywilej, ale także wielkie wyzwanie i odpowiedzialność. Poniższych siedem punktów wyraża najważniejsze dziedziny, w których zachodzą głębokie zmiany. Nie jest to lista zamknięta — można by podać jeszcze niektóre inne. Podział nie jest też doskonały, gdyż niektóre tematy są z sobą ściśle powiązane i trudno je wyodrębnić. W istocie rzeczy jednak wszystkie te przemiany sprowadzają się do jednego: naszego coraz ściślejszego upodabniania się do obrazu naszego Mistrza: Jezusa Chrystusa.

Najważniejsze dziedziny zachodzących zmian
1) Oczyszczenie, uświęcenie
2) Życie modlitewne, wstawiennictwo
3) Wiara, walka duchowa
4) Przywództwo, 5 służb
5) Powszechne kapłaństwo
6) Relacje wspólnotowe
7) Jedność w różnorodności.

Próba choćby pobieżnego rozważenia powyższych punktów znacznie przekroczyłaby zakres tego artykułu. Być może w przyszłości zajmiemy się omówieniem poszczególnych tematów oddzielnie. Nie jest to program lansowany przez jakiegoś człowieka czy grupę ludzi. Jest to „program” zainspirowany i realizowany przez Ducha Świętego, którego żaden człowiek nie jest w stanie ani kontolować, ani powstrzymać. Przebiega on na całym świecie równocześnie, a wszędzie tam, gdzie lud Boży słyszy głos swojego Pana i jest otwarty na działanie Ducha, dokonują się szybko niezbędne zmiany. Zaś wszędzie tam, gdzie do zmian tych dochodzi, przynajmniej w niektórych z tych wymienionych dziedzin, duchowe rezultaty tego są natychmiast widoczne, a są to rezultaty niesamowite, rewelacyjne, oszałamiające. I dopiero w wyniku tych zmian Kościół może funkcjonować naprawdę normalnie i świat może dostrzegać objawianie się synów Bożych (Rz 8:19). W ten sposób na naszych oczach realizuje się zapowiedź Pism, iż „Pan opatrzy skaleczenie swojego ludu i uleczy zadaną mu ranę” (Iz 30:26).

Jeśli gorąco tego pragniemy i jesteśmy gotowi podążać za Barankiem w tym Jego być może ostatnim już poruszeniu, to zważajmy na to, co „Duch mówi do zborów”, a Pan wspaniale nas poprowadzi. Mimo iż nasza droga nie będzie wolna od zmagań i trudów, będzie to droga wspaniałych przygód z Panem i Jego ludem — droga ku duchowej obfitości.

J. K.

ku duchowej obfitości.

J. K.