ODPRAWA DEMONÓW



Widziałem wewnętrznie takie właśnie strony,
Gdzie mają swą twierdzę diabły i demony.
Czułem się tak, jakbym był na ich naradzie.
Zaczęło się dobrze, w porządku i ładzie.
Pierwszy demon mówił do księcia ciemności,
Że on ma powody do wielkiej radości,
Bo potrafi w zborze przebrać się za owcę,
Chce ich wyprowadzić gdzieś tam, na manowce.
Ktoś prosił: „Nie trzymaj tego w tajemnicy”,
A on odpowiedział: „Kiedyś z zagranicy
Do zboru przyjechał zespół — to pamiętam —
Grali niby Bogu na swych instrumentach,
Tylko że to była rockowa muzyka,
Taką na Zachodzie często się spotyka.
Pierwsze, co muzyka taka zrobić może:
Na młodszych i starszych podzielą się w zborze.
Młodzi w tej muzyce tak się zakochali,
Zaczęli bez starszych sami Boga chwalić.
Żeby móc uwielbiać Boga tak radośnie,
Trzeba umieć śpiewać i grać coraz głośniej.”
Własnych instrumentów w zborze były braki,
Ale demon pomysł podsunął im taki:
Prowadzili z gośćmi dość długą dyskusję,
W końcu oni dali forsę na perkusję.
„Dalej” — mówił demon — „miałem też obawy,
Czy nie pokrzyżuje ktoś przypadkiem sprawy.
W zborze finansowa jest wielka potrzeba,
Niektórzy nie mają za co kupić chleba,
Lecz jam się postarał, by w każdą niedzielę
Było tam hałasu bardzo, bardzo wiele.”
Pochwalił go szatan: „Niech wszyscy są tacy,
Co się wywiązują starannie z swej pracy.”
Przyszedł drugi demon i on tak powiedział
Do swojego księcia, co na tronie siedział:
„Ja wielkich sukcesów, o jakich słyszałem
Od mego kolegi, niestety nie miałem,
Bo w tym moim zborze i z tym kaznodzieją,
To się nieraz takie dziwne rzeczy dzieją:
Bardzo często wzywa, prosi do modlitwy,
Prawie że zwycięstwo odnoszą z tej bitwy,
A w swoich kazaniach tak przekona ludzi!
Potrafi on wiarę w ich sercach obudzić.”
Lecz demon nie myślał poddawać się wcale.
Będzie atakował w różne strony dalej.
Na swoją pochwałę to już ma przyczyny:
„Przychodzą do zboru dwie młode dziewczyny,
Takie eleganckie, ubrane są modnie.
Jedna nosi bardzo obcisłe swe spodnie,
Bardzo krótką kurtkę lub bluzeczkę ciasną,
A druga dziewczyna modę ma swą własną:
Bluzeczki swe nosi prawie przezroczyste,
Spódnice króciutkie — to jest oczywiste.
Tak jedna czy druga do zboru przychodzi
I na nie się patrzą wszyscy chłopcy młodzi.
Choć na nabożeństwach przez cały czas siedzą,
Patrząc na dziewczyny, z kazań nic nie wiedzą,
A poza tym widać już pewne oznaki:
Inne pragną też mieć ubiór właśnie taki.”
Szatan go pochwalił, że bardzo go cieszy,
Że może odciągnąć choćby część młodzieży.
Pytał się, czy w zborze nikt to nie zobaczył?
Nie! Bo on im taką myśl podsunąć raczył,
Że Bóg patrzy w serce, a nie na ubiory,
A to już chwyciło także inne zbory.
Książę go pochwalił: „Wynik masz wspaniały.
Oby wszystkie diabły taki owoc miały!”
Przyszedł inny demon ze swym sprawozdaniem:
„Ja wiem bardzo dobrze, co w zborze się stanie,
Kiedy im przedstawię sprawę interesu.
Począłem namawiać ludzi do biznesu.
Przyznam się, że byłem tam w pewnej obawie —
Może kto przeczytać albo tylko powie,
«Jak trudno bogatym będzie wejść do nieba» —
Wtedy słowem Bożym posłużyć się trzeba:
Abraham, Job, Dawid! Właśnie chodzi o to,
Wskazać, jakie mieli bogactwo czy złoto.
Choć byli bogaci, chodzili we wierze,
I to ze swym Bogiem nawet bardzo szczerze.
Kto się interesu chwyci na całego,
Wkrótce nie odróżni dobrego od złego.
W takim zborze wielka też pokusa czyha:
Z jednej strony zazdrość, a z drugiej znów pycha.
Którzy zaoszczędzą choć trochę pieniędzy,
To będą pożądać mieć ich coraz więcej.
Niektórzy też mówią, że to bardzo ładnie,
Jak od biznesmenów do kasy coś wpadnie,
Chociaż w zgromadzeniach widać ich niewiele,
Bo interes trzeba robić i w niedzielę,
Gdyż kto interesu swego nie pilnuje,
Takiego się straszy, że on zbankrutuje.
A kto już posiada pieniądze tak marne,
To kupi anteny, te satelitarne,
Żeby mógł oglądać, co w świecie się dzieje,
Także brudne filmy, jak kradną złodzieje,
Kasety video oglądać też kusi,
Na czytanie słowa czasu braknąć musi,
A swym dzieciom kupi gry komputerowe,
Żeby od dzieciństwa już wpoić im w głowę,
Jak strzelać czy zwalczać swego przeciwnika.
Ale od pieniędzy to wszystko wynika.”
„Tobie wielka chytrość, przebiegłość jest dana”
— On taką pochwałę słyszał od szatana.
Po tych sprawozdaniach szatan tak się cieszył!
Ale nikt następny jakoś się nie śpieszył.
Przyszedł jeden demon z taką smutną miną.
Chociaż wszystkie sztuczki swoje przypominał,
Do zboru wejść nie miał żadnej możliwości,
Bo w tym zborze w pełni Duch Święty zagościł.
„Na te wszystkie moje pułapki i sieci
Jasno i wyraźnie zawsze światło świeci.
Te moje pokusy nikomu nie szkodzą,
Wyraźnie je widzą i wszyscy obchodzą.”
Inny demon twierdzi: „On ma pełną rację”,
Bo ma też podobną całkiem sytuację.
„Proszę się nie gniewać, nasz księciu i panie,
Wśliznąć się do zboru nikt z nas nie jest w stanie.”
Szatan zaczął krzyczeć: „To ja sam tam muszę
Wejść do tego zboru. Zniszczę go i zduszę!”
Demon odpowiedział ze strachem, nieśmiało:
„Nic mu nie zaszkodzi żadne nasze działo,
Bo stamtąd wychodzi pokora i chwały —
To są sprawy, co im taką siłę dały.
Nie, to nie jest wszystko, co ja tam widziałem.
Pozwól teraz, panie, powiedzieć, co chciałem:
Zbór jest zbudowany na tak twardej skale,
Podkopać się nie da. I powiem coś dalej:
Jezusa to ręce zbór tak przykrywają,
Imię i krew Jego stale tam wzywają,
A ta krew jest murem. Największe armaty
Nasze nie uczynią najmniejszej im straty.
Uciekać stąd trzeba i to jak najprędzej,
Nawet o powrocie nie pomyśleć więcej.”
Któryś tam z demonów powiedział, że: „Mogę
Czasem tak niektórym podłożyć swą nogę,
Lecz choć ktoś upadnie, krzyczy: «Ratuj, Panie!»
Dzięki krwi Jezusa zaraz szybko wstanie.”
Szatan, gdy to słyszał, strasznie się rozzłościł,
Zaczął krzyczeć, trząść się, aż wpadł do wściekłości:
„Dlaczego tu o Krwi ciągle rozmawiacie?
Czym ona jest dla nas, bardzo dobrze znacie!
Bardzo popsuliście tę dzisiejszą chwilę,
Która się zaczęła tak przyjemnie, mile.
Natychmiast się rozejść! Nie mogę was słuchać.
Niech więcej nie wpada to do mego ucha!”
Cała ta narada taki koniec miała.
Wszelka radość piekła na Krwi się rozwiała.

Paweł Śliwka